Fashionista-bijdrager Long Nguyen is de mede-oprichter/stijldirecteur van Pronken.
PARIJS--“Ik was echt geïntrigeerd door deze periode in de Japanse geschiedenis, Sakoku genaamd. Het was tijdens de twee eeuwen van de Edo-periode dat de shogun het land sloot voor buitenstaanders. Deze isolatie versterkt de notie van abstractie. De collectie was niet geïnspireerd of gebaseerd op Japanse kleding, ik was eerder gefascineerd door het idee van abstract isolationisme. Dit zijn silhouetten waar ik lange tijd aan heb gewerkt”, designer Hussein Chalayan zei na het tonen van de 12 minuten durende film die hij maakte voor zijn lentecollectie, getiteld 'Sakoku'.
De heer Chalayan heeft de afgelopen tien jaar verschillende films geregisseerd, zelfs een conceptuele film met kleine kleren voor Tribe Art Commission eind 2003, die werd gesponsord door het Honda Formula Racing-team. Die film bevatte een oude vrouwelijke racer die door Londen en Istanbul reed in een aerodynamische pod.
Afgeschermd tegen de witte muren van een kleine kunstgalerie, weggestopt in het 3e arrondissement, werd de kleurenfilm opgenomen tegen een zwarte achtergrond. Een enkele spotlight scheen op model Juju, die de 37 looks in verschillende poses droeg: lopen, staan, in en uit frames komen. Op een gegeven moment speelden drie ninja's met de zijden stukken die aan haar gebloemde bustierjurk waren bevestigd. Verdeeld in zeven secties, elk gericht op een bepaald ontwerpelement. De sectie "Sakoku" bestond uit op maat gemaakte zwarte wollen jassen met verlaagde schouders en broeken met wijde pijpen, waarbij het gezicht van het model gesluierd was. "Decentered" omvatte witte katoenen voile die uit een zwart jasje kwam en een geplooide rok onder een korte mouwloze jurk. "Wrapping in Transition" onthulde een witte broderie anglaise gewikkeld rond een lichtgrijze schedejurk, waarbij de jurk op verschillende secties werd gesneden. "Immence of Water" toonde de draperende effecten van gebonden chiffon op een jurk, die lijkt op water dat over een lichaam stroomt. "Haiku" toonde de schoonheid van de beweging van een gebloemde zijden jurk.
Maar wat de film echt liet zien, waren de bekwame technieken van meneer Chalayan en de specifieke ontwerpaanpak voor elk individueel kledingstuk. De kleding die overeenkomt met de sectie 'Floating Body', omvatte bijvoorbeeld een zacht limoenjack met satijn korte mouwen, met de illusie dat de jas boven de fuschia crêpe broek zweefde, was hij gekoppeld met. Een jurk van fuchsia crêpe, gesneden met armsgaten tot aan de heupbeenderen en een uitgesneden stuk van lakleer dat in de taille was genaaid, leek weg te zweven van het lichaam wanneer het model bewoog.
De film bracht zowel de esthetiek van de heer Chalayan als het gevoel van de collectie over. Het kijken naar de outfits, gerangschikt in volgorde van passages in de film op twee rekken op de galerij, versterkte wat werd afgebeeld. Op de een of andere manier, op een rustig moment in een kunstgalerie verscholen tussen twee kleine zijstraten waar ik moest wachten tot de conciërge klaar was met het water op de zwarte stoep te spetteren om de laatste stukjes zeep naar de afvoer te jagen, leken de heersende hoogdravende verhandelingen over het idee van een film die een modeshow vervangt zo ver weg en eerlijk gezegd, verouderd. De presentatie van de heer Chalayan maakte die discussie ter discussie.